Płynę teraz na fali miłości, która zmienia się każdego dnia – od czułego „Mamo” szeptanego wieczorem, po trzaskające drzwi i burzę emocji. Miłości między mną a moją nastoletnią córką – trudnej, pięknej, prawdziwej. To fala, która raz unosi nas lekko jak piórko, a innym razem rzuca o skały niezrozumienia. Ale zawsze, zawsze niesie nas ku sobie.
Napędza mnie każdy jej śmiech, każde spojrzenie, które mówi więcej niż słowa. Każde „Nie rozumiesz mnie!”, po którym jednak przychodzi ciche „Kocham Cię”. Inspiruje mnie jej siła, którą czasem ukrywa za maską buntu i wrażliwość, którą widać w oczach, gdy pomaga komuś bez słów. Widzę w niej siebie sprzed lat i wiem, jak bardzo potrzebuje mojej miłości – nawet jeśli czasem udaje, że nie.
Płynę tą falą, bo wiem, że ta podróż jest najważniejsza. Bo mimo wzlotów i upadków, to właśnie w tych chwilach, w tych codziennych bitwach i pojednaniach, rodzi się coś niepowtarzalnego – więź, która przetrwa wszystko.

Bycie matką nastolatki to jak żeglowanie po nieznanych wodach – bez mapy, z sercem jako kompasem. Ale to właśnie ta podróż, pełna wzruszeń, trudnych rozmów i małych cudów, daje mi sens. Bo choć nie zawsze się rozumiemy, kochamy się najmocniej – w spojrzeniu, w gestach, w codzienności. I wiem, że ta fala niesie nas ku sobie, nawet jeśli czasem płyniemy pod prąd...